Nasrallah şehit oldu ama Hizbullah savaşıyor

Hasan Nasrallah Filistin'i özgürleştirme yolunda öldü

İsrail'in Cuma günü Beyrut'un güney banliyösünde düzenlediği bombalı saldırıda Hizbullah Genel Sekreteri Hasan Nasrallah'ı öldürmesi, en azından kısa vadede, Lübnan'da ve bölgede Siyonizm'e karşı direnişi destekleyenler arasında büyük bir şok, umutsuzluk ve moral bozukluğuna yol açacak gibi görünüyor.

Yapılmak istenen de tam olarak budur.

Cumartesi günü Hizbullah tarafından doğrulanan Nasrallah'ın öldürülmesi, Tel Aviv'in Gazze'de devam eden soykırımına eşdeğer bir barbarlığa dönüşebilecek ucu açık bir saldırı olan İsrail'in Lübnan'a yönelik geniş çaplı saldırısının ilk aşamalarındaki bir dizi taktiksel başarının ardından geldi.

Neredeyse bir yıl süren soykırımın ardından bunlar korkunç ve hazmedilmesi zor şeyler.

Önce çağrı cihazı ve telsiz saldırıları, ardından Hizbullah'ın üst düzey liderlerine ve şimdi de bizzat örgütün başkanına yönelik bir dizi suikast gerçekleşti.

Nasrallah'ın da son konuşmasında itiraf ettiği gibi, örgüt çağrı cihazı saldırılarıyla ağır bir darbe aldı. Ardından daha da kötüsü gelecekti. Güvenlik konusunda ciddi ihlaller olduğu açıktı.

Nasrallah'ın taktiksel ve stratejik bir düşünür, Direniş Ekseni'nin en önde gelen ve en güvenilir lideri ve en kötü zamanlarda bile destekçilerine ilham ve güven verebilen bir kişilik olarak sahip olduğu itibar küçümsenemez.

İsrail, Washington ve bazı Arap başkentlerindeki coşku, Nasrallah'ın sayıca çok daha fazla olan destekçilerinin kederiyle aşılacaktır.

Sadece İsrail'in müthiş cephaneliğiyle değil, aynı zamanda ABD'nin ve kolektif Batı'nın tüm kaynaklarıyla karşı karşıya olan bir direniş açısından kaybın gerçek ve büyük olduğuna şüphe yok.

İsrail'in bu saldırıları arka arkaya gerçekleştirme becerisi, pek çok kişinin Hizbullah'ın efsanevi gücüne ve operasyonel güvenliğine olan inancını sarsacaktır.

Saldırılar, Tel Aviv'in Gazze'de bir yıl süren askeri başarısızlığının ve 7 Ekim 2023'te İsrail ordusunun Gazze tümenini yok eden Hamas askeri saldırısını önleyememesinin ardından Batılı ve Arap destekçileri arasında kaybettiği prestijini geri kazanması için bir yol kat etmesine yardımcı olacaktır.

Hizbullah'ın tarihi Filistin topraklarının kuzeyindeki İsrail askeri varlıklarını ve yerleşim yerlerini roketlerle vurmasına rağmen, bölgedeki pek çok kişi İsrail'in Lübnan'da ve başkentinde sivillere yönelik bombardımanını yoğunlaştırmasına rağmen direniş grubunun İsrail'in artan saldırganlığına neden daha sert ve acımasız bir karşılık vermediğini soruyor.

İsrail'in Temmuz ayında Tahran'da Hamas lideri İsmail Haniye'yi öldürmesinin ardından misilleme sözü veren İran'ın neden bu kadar itidalli davrandığı da pek çok kişinin aklındaki bir başka soru. İran'ın karşılık vermemesinin İsrail'in daha da küstahlaşan şiddetini cesaretlendirdiği algısı giderek artıyor.

“Şok ve dehşet” zafer değildir

Gazze'de bir yıldır devam eden ve şimdi İsrail tarafından Lübnan'a da sıçratılan soykırımın ardından hızla değişen durumun ve duygu selinin ortasında uzun vadeli bir bakış açısına sahip olmak zor. Ancak bunu yapmak sağlıklı bir analiz için elzemdir.

Şunu hatırlamakta fayda var: Neredeyse tüm asimetrik savaşlarda, en güçlü taraf - işgalci ya da sömürgeci - saldırıya geçtiğinde, genellikle hızlı ve çarpıcı bir başarı elde ettiği görülür.

Gerçekten de “şok ve dehşet” 1990'larda geliştirilen ve ABD 2003'te Irak'ı işgal ettiğinde açıkça lanse edilen bir Batı, özellikle de Amerikan askeri doktrininin adıdır.

“Hızlı hakimiyet” olarak da adlandırılan bu doktrinin amacı, ezici ve göz alıcı şiddet gösterileriyle düşmanın moralini bozmak ve felç etmektir.

Doktrinin yazarlarına göre amaç, “düşmanın algılarına ve olayları kavrayışına öylesine aşırı yüklenmektir ki düşman taktik ve stratejik seviyelerde direniş gösteremeyecek hale gelir.”

Bunu son yıllarda defalarca gördük ve şimdi de tanık oluyoruz.

Amerika Birleşik Devletleri 11 Eylül 2001 saldırılarından sadece haftalar sonra Afganistan'a saldırdı ve Usame bin Ladin'i barındırdığı bahanesiyle Taliban hükümetini hızla devirdi.

Bu hızlı başarının ardından gelen Amerikan özgüveni, Washington'u şüphesiz bir sonraki projesine geçmeye teşvik etti: Mart 2003'te Irak'ın işgali.

Saddam Hüseyin hükümetinin hızla devrilmesi ve Amerikan tanklarının Bağdat'ı kontrol altına almasıyla Başkan George W. Bush o yıl 1 Mayıs'ta meşhur “Görev Tamamlandı” konuşmasını yaptı - ABD hem Afganistan'da hem de Irak'ta direnişe karşı bir yıpratma savaşına girerken bu sözler peşini bırakmadı.

Bu hızlı zaferler, ya da öyle görünmeleri, o dönemde Amerikan güçlerinin Şam ve Tahran'a ya da belki de Amerika'nın hedef listesindeki diğer “haydut devletlere” doğru ilerleyeceğine dair gerçek korkulara yol açtı.

Afganistan Belgeleri olarak adlandırılan belgelerden artık biliyoruz ki, Washington'daki savaş çığırtkanları savaşı kaybettiklerini başından beri kabul ediyorlardı ama neredeyse yirmi yıl boyunca Amerikan halkına kazandıkları yalanını söylediler.

Ve Ağustos 2021'de Amerika Afganistan'dan çekildiğinde, Kabil havaalanından aşağılayıcı bir şekilde ayrılış, mağlup Amerikalıların Vietnam Saigon'daki ABD büyükelçiliğinin çatısından helikopterlerle tahliye edildiği kaotik sahnelerle karşılaştırıldı.

İsrail'le ilgili olarak da bu durum açıkça görülmektedir. İsrail 1982'de Lübnan'ı işgal ettiğinde - “Celile için Barış Operasyonu” adını verdiği bir saldırı- güçleri hızla kuzeye, Beyrut'a doğru ilerledi ve Siyonist yerleşimci devletin tarihinde ilk kez bir Arap başkentini kuşatıp işgal etti.

İsrail on binlerce Lübnanlı ve Filistinli sivili öldürdü ve Filistin Kurtuluş Örgütü'nü sınır dışı etti. Ancak Tel Aviv'in bakış açısına göre başarı kısa sürede başarısızlığa dönüştü.

Uzun süren işgal sırasında İsrail'e karşı direniş büyüdü, özellikle de İsrail işgali sırasında var olmayan Hizbullah'tan.

Hizbullah ve diğer direniş grupları, İsrail Mayıs 2000'de işgal altındaki Güney Lübnan'dan yenilgiyle çekilene kadar, yirmi yıl boyunca İsrail işgal güçlerine yıpratıcı bir savaş yaşattı.

Gazze'deki Amerikan destekli İsrail soykırımı bağlamında bile, İsrail'in Gazze'nin şu ya da bu bölümünü tamamen kontrol altına aldığına dair sürekli iddiaları hızla çökmektedir. Gerçek şu ki direniş Gazze'nin her yerinde savaşmaya devam ediyor.

Şimdiye kadar İsrail-Amerika'nın, yenilmiş bir Hamas'ın yerini Arap destekli Filistinli işbirlikçi bir gücün alacağı “ertesi gün” planlarının hepsi çöktü.

Tükenmiş bir İsrail'in Gazze'de devam eden başarısızlığını görmezden gelmek, belki de İsrail'i Lübnan'da olağanüstü bir “başarı” aramaya iten faktörlerden biridir.

Dönüm noktası

Bu sarsıcı an, ırkçı, Batı destekli yerleşimci-sömürgeci Siyonizm'den kurtuluş için verilen uzun bölgesel savaşta bir dönüm noktasıdır. Ancak Siyonizm'in bir asırlık yağma ve dehşetinden sonra ne Lübnan ne de Filistin halkı teslim olmadı ve şimdi de teslim olacaklarına inanmak için hiçbir neden yok.

Aksine, ilk şokun ardından direnişin kararlılığı artacak ve kurtuluş mücadelesinin her aşamasında olduğu gibi çemberi genişleyecektir.

Nasrallah'ın Amerikan bombaları, Amerikan savaş uçakları ve belki de Washington'un başka yardımlarıyla öldürülmesi, İsrail'in hayatta kalmak için dayandığı güç olan ABD'nin küresel gücünün aşağı doğru düşüş yörüngesini de değiştirmeyecektir.

Siyonistlerin suikastı her zaman birincil taktik olarak kullandıklarını da hatırlayalım. Ancak onların savaşı bireysel liderlere karşı değil, kararlılıkları bu kadar kolay söndürülemeyecek halkların tamamına karşıdır.

Nasrallah, selefi Abbas el Musavi'nin 1992 yılında İsrail tarafından öldürülmesinin ardından Hizbullah'ın liderliğini üstlendi. Nasrallah örgütü eşi benzeri görülmemiş bir güce ulaştırdı.

Bu güç tek bir kişinin iradesine değil, davaya derinden bağlı ve - Nasrallah'ın kendisinin de belirtmekten asla geri durmadığı gibi - kurtuluş yolunda büyük fedakarlıklar yapmaya istekli bir destek tabanına dayanmaktadır.

Eğer İsrail ordusu “Hamas bir fikir, Hamas bir parti” olduğu için Hamas'ın yok edilemeyeceğini kabul ediyorsa, o zaman Hizbullah ne olacak?

Filistin'i ve bölgeyi Siyonizm'den kurtarma savaşının bölge halkları için Cezayir, Vietnam, Güney Afrika ve Avrupa-Amerikan imparatorluğunun hedef aldığı diğer pek çok yeri özgürleştirme savaşlarından daha az acımasız olmayacağı gerçeği en sarsıcı olanıdır.

Ne de olsa işgalciler ve sömürgeciler aynı ülkelerdir ve egemen sınıflarının topraklarını ve haklarını gasp etmeye çalıştıkları insanlara karşı besledikleri soykırım nefreti hiç azalmamıştır.

Nasrallah da kendisinden öncekiler gibi Filistin'i özgürleştirme yolunda canını verdi ve bu mücadele bugün sona ermedi.

YAZAR: Ali Abunimah

Ali Abunimah The Electronic Intifada'nın yönetici direktörüdür.

KAYNAK: https://electronicintifada.net/